ଛାଡନ୍ତୁ, ସେ ପୂଜାର ମାୟା। ଅସଲ କଥା ହେଲା ଯେ ସେହି ତ୍ରୟୋଦଶ କୋଟାକୁ ସଂପୃକ୍ତ ବିଭାଗୀୟ ଅଧିକାରୀମାନେ ହଡ଼ପ କରିବା ଏକ ପରମ୍ପରା ହୋଇଯାଇଛି। ଯଦି ଖାଦ୍ୟ ଅଧିକାର କର୍ମୀମାନେ ଏହା ବିରୋଧରେ ସଂଗ୍ରାମ ନକରିବେ, ତେବେ ପରିସ୍ଥିତି ଭୟାବହ ହୋଇପଡ଼ିବ। ଏବେ ଗପଟିଏ ନିଶ୍ଚୟ କହିବି:
୧୯୬୨ ମସିହାର କଥା। ଜଣେ ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି ଯିଏ କି କୃଷି ବିଭାଗର ଅଧସ୍ତନ ଅଧିକାରୀ, ସେ ନିଜର ଶିକ୍ଷିତ ଝିଅ ପାଇଁ ବରପାତ୍ର ଖୋଜନ୍ତେ, ୨ଟି ପ୍ରସ୍ତାବ ଜୁଟିଲା। ତହିଁରୁ ଜଣେ ହାଇସ୍କୁଲ ଶିକ୍ଷକ, ମାସିକ ଦରମା ୭୫ ଟଙ୍କା। ଅନ୍ୟ ଜଣେ ସପ୍ଲାଇ ଇନିସ୍ପେକ୍ଟର, ମାସିକ ଦରମା ୫୦ ଟଙ୍କା। ତେବେ ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ଦ୍ଵିତୀୟ ପ୍ରସ୍ତାବଟିକୁ ଗ୍ରହଣ କଲେ। ଅର୍ଥାତ୍ ସେହି ଯୁବକଙ୍କୁ ଜ୍ବାଇଁ କରିବାକୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ। ଉଭୟ ଯୁବକଙ୍କର ପାରିବାରିକ ପୃଷ୍ଠଭୂମି ବା ଶରୀର ଗଠନରେ କୌଣସି ଖୁଣ ନଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଦ୍ଵିତୀୟ ଯୁବକ ହିଁ ଅଧିକ ରୋଜଗାରିଆ ବୋଲି ବିବେଚନା କରି ସଂପୃକ୍ତ କନ୍ୟାପିତା ଏଭଳି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ।
ଏବେ ଆପଣଙ୍କୁ ଗଣିତ ପାଠ ପଢ଼ାଇବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ ଯେ ୫୦ ସଂଖ୍ୟାଟା ୭୫ ଠାରୁ କିଭଳି ବଡ଼ ହେଲା! ୫୦,୦୦୦ ଟଙ୍କା କିଭଳି ୭୫,୦୦୦ ଟଙ୍କା ଠାରୁ ବଡ଼ ହେଲା? କହିବା ବାହୁଲ୍ୟ, ସାଧାରଣ ବଣ୍ଟନ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ଦୁର୍ନୀତି ବହୁ ବର୍ଷର ପୁରୁଣା ଏବଂ ଦୁର୍ନିୀତି ଦ୍ଵାରା ବେଶି ଧନ ଠୁଳ କରିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ହିଁ ସମାଜରେ ବେଶି ମର୍ଯ୍ୟାଦା ପାଆନ୍ତି। ଏକ ସୁସ୍ଥ ସମାଜ ଓ ସଭ୍ୟ ସମାଜ ଗଠନ ପାଇଁ ଏବେ ସେଭଳି ଭାବନାର ବିପରୀତ ଗତିରେ ଆଗେଇବାକୁ ପଡ଼ିବ। ଆପଣ ନିଜ ନିଜ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଏହି ବାର୍ତାକୁ ପ୍ରଚାର କରନ୍ତୁ। ପରିବର୍ତନ ସୁନିଶ୍ଚିତ।
ବିମଳ ପ୍ରସାଦ, ୯୯୩୭୩୫୩୨୯୩
कोई टिप्पणी नहीं:
एक टिप्पणी भेजें