କ୍ୟାବିନେଟ୍ ସଚିବଙ୍କ ଅଧ୍ୟକ୍ଷତାରେ ଗଠିତ ନିରୀକ୍ଷଣ କମିଟିର ପ୍ରାକ୍ ସ୍ୱୀକୃତି ଏଥିପାଇଁ ଆବଶ୍ୟକ। ଉକ୍ତ କମିଟିର ପ୍ରାକ୍ ସ୍ୱୀକୃତି ମିଳିବା ପରେ ହିଁ ଏହି ତଥ୍ୟ ପ୍ରଦାନର ବ୍ୟବସ୍ଥା ରହିଛି। ସୁପ୍ରିମକୋର୍ଟରେ ଚାଲିଥିବା ଆଧାର ମାମଲାରେ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରଙ୍କ ମତ ବି ଏୟା ରହିଛି। ଆଧାର ଆଇନରେ ଅଛି ଯେ, ବାୟୋମେଟ୍ରିକ ଡାଟାକୁ କେବଳ ଆଧାର ତିଆରି ପାଇଁ ଏବଂ ଆଧାରକାର୍ଡଧାରୀଙ୍କୁ ପରିଚୟର ପ୍ରମାଣୀକରଣ ଲାଗି ବ୍ୟବହାର କରାଯାଇ ପାରିବ; ଏହାଛଡ଼ା ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ। ଏହି ଆଇନକୁ ଆଧାର କରି ଲୋକଙ୍କ ଆଧାର ତଥ୍ୟ କୌଣସି ଅପରାଧ ତଦନ୍ତକାରୀ ସଂସ୍ଥାକୁ ଦିଆଯାଇ ନାହିଁ। ଏପରିକି, ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ମାମଲାରେ ଆଧାର ତଥ୍ୟକୁ ତଦନ୍ତକାରୀ ସଂସ୍ଥାକୁ ଦେବା ଲାଗି ବମ୍ବେ ହାଇକୋର୍ଟ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେହି ଆଦେଶ ଉପରେ ସୁପ୍ରିମକୋର୍ଟ ରହିତାଦେଶ ଜାରି କରିଥିଲେ।
ଆପଣଙ୍କର ମନେ ଥାଇପାରେ ଜମ୍ମୁ
କଶ୍ଜୀର ଓ ଆସାମ ଭଳି ଉଗ୍ରବାଦ ଓ ଆତଙ୍କବାଦ ବହୁଳ ରାଜ୍ୟରେ ପରିଚୟ ସଂକଟ ଅଧିକ ହେବାରୁ ପ୍ରକୃତ
ଭାରତୀୟ ତଥା ଭାରତୀୟଙ୍କୁ ଚିହ୍ନଟ କରିବା ଜରୁରୀ ହୋଇଥିଲା। ସେଥିପାଇଁ ଭାରତର ମୁଖ୍ୟ ନିର୍ବାଚନ
ଆୟୁକ୍ତ ଟି.ଏନ୍. ଶେଷାନ୍ଙ୍କ ଅମଳରେ ୧୯୯୩ ମସିହାରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା ଭୋଟର ପରିଚୟପତ୍ର।
ଯାହାକୁ ଫଟୋ ପରିଚୟ ପତ୍ର ବୋଲି ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ। ତେବେ ତାହାକୁ ରାଜ୍ୟ ସ୍ତରରେ ରାଜ୍ୟର
ମୁଖ୍ୟ ନିର୍ବାଚନ ଅଧିକାରୀମାନେ ପରିଚାଳନା କରୁଥିଲେ। ସେହି କାର୍ଡ ଅନ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ବ୍ୟବହୃତ
ହେଉଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା ତାହା ନାଗରିକ ପରିଚୟ ପତ୍ରର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ପାଇ ନଥିଲା କି ନକଲ ପ୍ରତିରୋଧୀ
ବ୍ୟବସ୍ଥା ନଥିଲା। ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ବିପୁଳ ସଂସ୍କାର ଆଣିବାକୁ ବିପୁଳ ଅର୍ଥ ଶ୍ରାଦ୍ଧ
କରାଯାଇଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା ତାହା ଆବଶ୍ୟକତା ପୂରଣରେ ସମର୍ଥ ହୋଇ ନଥିଲା। ତେଣୁ ଜାନୁଆରି ୨୦୦୯ରେ
ଦେଶବ୍ୟାପୀ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା ବିଶ୍ୱର ବୃହତ୍ତମ ପରିଚୟ ପତ୍ର ପ୍ରକଳ୍ପ ‘ଆଧାର’। ଏହି ୧୨ ଅଙ୍କ
ବିଶିଷ୍ଟ ନମ୍ବର ସୃଷ୍ଟି କରିବା ପାଇଁ ଦେଶର ପ୍ରତ୍ୟେକ ୫ ବର୍ଷରୁ ଅଧିକ ବୟସର ନାଗରିକଙ୍କ ନାମ,
ଲିଙ୍ଗ, ଜନ୍ମ ତାରିଖ, ଠିକଣା, ମୋବାଇଲ୍ ନମ୍ବର ସମେତ ଆଖିର ଫଟୋ ଓ ଆଙ୍ଗୁଠି ଚିହ୍ନ ଆଦି
ବାୟୋମେଟ୍ରିକ୍ ତଥ୍ୟ ନିଆଯାଉଛି। ତଥାପି ସରକାର ଏହାକୁ ନାଗରିକ ପରିଚୟପତ୍ରର ମାନ୍ୟତା
ଦେଇପାରି ନାହାନ୍ତି।
୨୦୧୩ ଓ ୨୦୧୪ ମସିହାରେ
ଭୁବନେଶ୍ୱର (ଓଡ଼ିଶା) ଓ ଇଟାନଗର (ଅରୁଣାଚଳ ପ୍ରଦେଶ)ରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ National
eGovernance Consultation Workshopରେ ଆମ୍ଭେ ଏହି କଥା ଉପରେ ଜୋର୍ ଦେଇଛୁ ଯେ ଆଧାର ତଥ୍ୟ ଜରିଆରେ
ଏତେ ବଡ଼ ଦେଶକୁ ପୁଲିସ୍ର ସେବା ଯୋଗାଇବା ସମ୍ଭବ ଓ ସହଜ ହୋଇପାରିବ। ଏପରିକି ଏହା ଉପରେ
ବିଭିନ୍ନ ମଞ୍ଚରେ ସ୍ୱର ଉତ୍ତୋଳନ କରିବା ସହ ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମରେ ବ୍ଲଗ୍ ଜରିଆରେ ଦାବି
କରିଆସିଛୁ। ବିଶେଷତଃ ୨୦୧୬ ଅକ୍ଟୋବର ୨୪ ତାରିଖରେ ପୁଲିସ୍ ଗୁଳିରେ ନିହତ ୨୮ ଜଣ
ନକ୍ସଲବାଦୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ୧୨ ଜଣଙ୍କର ପରିଚୟ ମିଳି ନପାରିବା ଏବଂ ସପ୍ତାହଟେ ପରେ ପୁଲିସ୍ ସେହି
ଶବଗୁଡ଼ିକୁ ପୋତି ଦେବାଟା ସଭ୍ୟ ମାନବସମାଜ ପ୍ରତି ଏକ ଲଜ୍ଜାକର ଘଟଣା ଥିଲା। ବିଳମ୍ବରେ ହେଲେ
ସୁଦ୍ଧା ଜାତୀୟ ଅପରାଧ ଅଭିଲେଖ ବ୍ୟୁରୋର ନିର୍ଦେଶକଙ୍କ ପ୍ରସ୍ତାବକୁ ‘‘ଭାରତର ବିଶିଷ୍ଟ ପରିଚୟ
ପ୍ରାଧିକରଣ’’ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିବାଟା ଏକ ପଛୁଆ ଆଭିମୁଖ୍ୟକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ କରୁଛି। ଖାଣ୍ଟି ଓଡ଼ିଆରେ
ଯାହାକୁ କହନ୍ତି ଅବୁଝା ରାଜାକୁ ପାଳବିଣ୍ଡା ମନ୍ତ୍ରୀ ଭଳି କଥା ଇଏ।
ପ୍ରଧାନସେବକ ନରେନ୍ଦ୍ର ଦାମୋଦର ଦାସ ମୋଦୀଙ୍କ Digital India ସ୍ୱପ୍ନର
ମହତ୍ତ୍ୱ ରହିବ, ଯଦି ଆଧାର ଅନ୍ଲାଇନ୍ ତଥ୍ୟାବଳୀରୁ ଭାରତର କୌଣସି ନାଗରିକଙ୍କ ଶବକୁ ଚିହ୍ନଟ
କରି ମର୍ଯ୍ୟାଦାର ସହ ତାଙ୍କ ଘରଲୋକଙ୍କୁ ଖବର ଦେଇହେବ ଏବଂ ତାଙ୍କର ଶେଷକୃତ୍ୟ କରାଯାଇପାରିବ।
ବିଜ୍ଞାନ ଓ ପ୍ରଯୁକ୍ତିକୁ ବୁଝିଥିବା ଦେଶର ନିୟୁତ ନିୟୁତ ବ୍ୟକ୍ତି ଯଦି ଏହାକୁ ସାକାର କରିବାକୁ
କଚେରୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନଯିବେ, ଏତେ ବଡ଼ ଦେଶର ଏତେ ନିରୀହ ମଣିଷଙ୍କୁ ପରିଚାଳନା କରିବା କେତେ କଷ୍ଟ
କହିଲେ? ଭାରତର ନାଗରିକ ଯଦି ଦେଶ ଭିତରେ ନିଜ ଠିକଣାରୁ ଦୂର ସ୍ଥାନରେ ମୃତ୍ୟୁ ମୁଖରେ ପଡ଼ିଲେ କୁକୁର ଭଳି ବ୍ୟବହାର ପାଇବ, ତାହା କେଉଁ ସଭ୍ୟ ସମାଜର ଲକ୍ଷଣ?
ବିମଳ ପ୍ରସାଦ, ଭ୍ରାମ୍ୟଭାଷ- ୯୯୩୭୩୫୩୨୯୩
कोई टिप्पणी नहीं:
एक टिप्पणी भेजें