ଦୁଃଖର କଥା ଯେ ଓଡ଼ିଶାର ଦକ୍ଷତା ଅଭାବ ପୂରଣ କରିବାକୁ ଓଡ଼ିଶାରେ ବ୍ୟକ୍ତି ବା ସଂସ୍ଥାର ଅଭାବ ଦେଖାଦେବ, ତେଣୁ ରାଜ୍ୟ ବାହାରର ସଂସ୍ଥାମାନଙ୍କୁ ଠିକାରେ ଲଗାଯିବ। ଏପରି କହିବାର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହେଲା ଅତୀତ ଓ ବର୍ତମାନରେ ସେୟା ଚାଲିଛି। ୨୦୦୯ରୁ ୨୦୧୨ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରାଜ୍ୟ ଗ୍ରାମ ଉନ୍ନୟନ ପ୍ରତିଷ୍ଠାନ (SIRD) ପଞ୍ଚାୟତ ପ୍ରତିନିଧିମାନଙ୍କର ଦକ୍ଷତା ବିକାଶ ପାଇଁ ଏଭଳି ବଡ଼ ଧରଣର ଉଦ୍ୟମ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଫଳ ମିଳିଲା ଆଳୁ। କାରଣ ଏଥିରେ ନିଯୁକ୍ତ କରାଯାଇଥିଲା Centrum ନାମକ Airtel କମ୍ପାନୀର ଏକ ସହଯୋଗୀ କମ୍ପାନୀକୁ। ସୁବ୍ରତ ବାବୁ ବି ସେୟା କରିବେ। ଓଡ଼ିଶାର ୩୦ଟି ଯାକ ଜିଲ୍ଲା ବୁଲିକି ଆସିଛନ୍ତି ବୋଲି ସେଇ ଟିଭି ସାକ୍ଷାତକାରେ କହିଛନ୍ତି। ଏବେ କାମ ବାଣ୍ଟି ଦେବେ ବିଭିନ୍ନ ସଂସ୍ଥାକୁ। କିଏ ଭିଡ଼ିଓ ଫିଲ୍ମ ବନେଇବେ, କିଏ ପୋଷ୍ଟର-ପୁସ୍ତିକା (ଯାହାକୁ କହୁଛନ୍ତି IEC) ବନେଇବେ, କିଏ ରାଜ୍ୟ ସାରା ବୁଲି ବୁଲି ତାଲିମ ଦେବେ, କିଏ ଏକ୍ସପର୍ଟ ବିଭିନ୍ନ ଆଇଡିଆ ଦେବେ, କିଏ ଦକ୍ଷତା ବିକାଶର ବହି ଲେଖିବେ - ଏମିତି ସବୁ ଲୋକ ଚିହ୍ନଟ କରି ପୁଳାଏ ପୁଳାଏ ଅର୍ଥ ବି ବଣ୍ଟାଯିବ, ନହେଲେ ଏତେ ଗୁଡ଼ିଏ ଟଙ୍କା କ’ଣ ବର୍ଷକରେ ସରିବ?
ପୂର୍ବ ଅନୁଭୂତିକୁ ଆଧାର କରି ଭବିଷ୍ୟବାଣୀ କରିବାରେ ଏ ଲେଖକର କିଛି ବାହାଦୂରୀ ନାହିଁ। ଏଠାରେ ଟିକିଏ ଇତିହାସକୁ ମନେ ପକାଇଦେବାକୁ ଚାହେ। ୧୯୮୫ରୁ ୧୯୯୫ ମସିହା ମଧ୍ୟରେ ଓଡ଼ିଶାର ପ୍ରାୟ ସବୁ ଜିଲ୍ଲା ସଂପୂର୍ଣ ସାକ୍ଷର ହୋଇସାରିଛି। ‘‘ସଂପୂର୍ଣ ସାକ୍ଷରତା ଅଭିଯାନ’’ ନାମରେ ହଜାର ହଜାର କୋଟି ଟଙ୍କାର ପ୍ରକଳ୍ପ ଚାଲିଥିଲା ସବୁ ଜିଲ୍ଲାରେ। ‘‘ଜିଲ୍ଲା ସାକ୍ଷରତା ସମିତି’’ ଥିଲା ଏହି ବିଶାଳ ଅଭିଯାନ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମର ଜିଲ୍ଲାସ୍ତରୀୟ ସଂସ୍ଥା। ତାହାର ଅଧ୍ୟକ୍ଷ ଥିଲେ ଜିଲ୍ଲାର ଜିଲ୍ଲାପାଳ। କେବଳ ସଭାସମିତି ଆୟୋଜନ, ଶୋଭାଯାତ୍ରା ଆୟୋଜନ, ପରିଦର୍ଶନ; ବହିଖାତା, କଲମ, ଚକ୍, ଡଷ୍ଟର, ଲଣ୍ଠନ, ବ୍ଲାକ୍ବୋର୍ଡ଼ କିଣାରେ ସମଗ୍ର ପ୍ରକଳ୍ପର ପାଣ୍ଠି ବିନିଯୁକ୍ତ ହେଉଥିଲା। ଜିଲ୍ଲାର ଚଳନ୍ତି ପ୍ରତିମା, ମାନେ ସ୍ଵୟଂ ଜିଲ୍ଲାପାଳ ମାଲେମାଲ ହୋଇଛନ୍ତି ଏବଂ ଅନ୍ୟ ବିଭାଗୀୟ ଅଧିକାରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ପର୍ସେଣ୍ଟେଜ୍ ଆକାରେ ବିପୁଳ ଧନ ହାସଲ କରିଛନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ଗାଁ, ପଲ୍ଲୀ ଓ ସାହି ସ୍ତରରେ ଯେଉଁମାନେ ଅପାଠୁଆ ବା ନିରକ୍ଷରମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢ଼ାଉଥିଲେ, ସେମାନେ ଥିଲେ Volunteer. ଏହି ଇଂଲିଶ୍ ଶବ୍ଦକୁ ଓଡ଼ିଆରେ କୌଣସି ଶବ୍ଦରେ ପ୍ରକାଶ କରିବାକୁ ଚାହୁନି। କାରଣ ସେମାନେ କୌଣସି ପାରିଶ୍ରମିକ ପାଉ ନଥିଲେ। ଅଥଚ କେଉଁ ମାପକାଠିରେ କେଜାଣି ସଂପୂର୍ଣ ସାକ୍ଷର ଜିଲ୍ଳା ଘୋଷଣା ହୋଇ ବିଶାଳ ସଭାର ଆୟୋଜନ ମାଧ୍ୟମରେ ଉତ୍ସବ ପାଳିତ ହେଉଥିଲା। ସତରେ କ’ଣ ଓଡ଼ିଶାର ସବୁ ଜିଲ୍ଲା ସଂପୂର୍ଣ ସାକ୍ଷର ହୋଇଯାଇଛି (ଏବେ ୨୦୧୬ରେ ବି ହେଉ)? ଆପଣ ତ ଜାଣିଛନ୍ତି ଭଲ ଭାବରେ। ଏହା କହିବାର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହେଲା, ‘ସାକ୍ଷରତା’ ଆଳରେ ଯେମିତି ଟଙ୍କା ବାଣ୍ଟିବାର ବୁଦ୍ଧି ସେତେବେଳେ ‘ଯୋଜନା ଆୟୋଗ’ ମୁଣ୍ଡରେ ଢୁକିଥିଲା; ଏବେ ‘ନୀତି’ ଆୟୋଗ ମୁଣ୍ଡରେ ଢୁକିଛି ‘‘ଦକ୍ଷତା ବିକାଶ’’। ଆଉ ଉପର ମହଲରେ ବଡ଼ବଡ଼ିଆ ସବୁ ପାଇବେ ଭଳିକି ଭଳି ଭତ୍ତା, ହେଲେ ତଳସ୍ତରରେ ଖୋଜା ହେବେ Volunteer. ମାନେ ଇଏ ମଳିମୁଣ୍ଡିଆମାନଙ୍କୁ ପଟି ମାରିବାର ଏକ ବାଟ।
ଆଜି ଖବରକାଗଜରେ ପ୍ରକାଶ ପାଇଛି ଯେ ଆଦିବାସୀ ଅଞ୍ଚଳରେ ମାଣ୍ଡିଆ ଚାଷର ଉନ୍ନତି ପାଇଁ ୫ ବର୍ଷରେ ଖର୍ଚ ହେବ ୬୫.୫୪ କୋଟି ଟଙ୍କା। ୭ଟି ଜିଲ୍ଲାରେ ଏହି ପାଣ୍ଠି ଖର୍ଚ ହେବ। ଏବେ ତୁଳନା କରନ୍ତୁ, ଗରିବ ଓଡ଼ିଶାରେ ସ୍ଵାସ୍ଥ୍ୟକର ଖାଦ୍ୟାଭ୍ୟାସର ପୁନରୁଦ୍ଧାର ପାଇଁ ୫ ବର୍ଷରେ ମାତ୍ର ୬୫ କୋଟି ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ ହେଉଥିବା ବେଳେ ଦକ୍ଷତା ବିକାଶ ପାଇଁ ଖର୍ଚ ହେବ ୩ ବର୍ଷରେ ୧୦୦୦ କୋଟି ଟଙ୍କା।
୧୨ ଜୁଲାଇ ୨୦୧୭ରେ ସର୍ବସାଧାରଣଙ୍କ ସହ ପ୍ରଥମ ସାମ୍ନାସାମ୍ନି ଥିଲା ବ୍ରହ୍ମପୁର ବିଶ୍ଵବିଦ୍ୟାଳୟ ହତାରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ଏକ କର୍ମଶାଳାରେ। ତାହା ମୁଖ୍ୟତଃ ଆଇଟିଆଇ(ITI) ଉପରେ ପର୍ଯ୍ୟବେଶିତ ଥିଲା। ୧୪ ତାରିଖର ସାକ୍ଷାତକାରରେ ମଧ୍ୟ ସେହି ଆଇଟିଆଇ ଉପରେ ଜବାବ ରଖିଥିଲେ ଶ୍ରୀ ବାଗ୍ଚୀ। କିନ୍ତୁ ସେ ଜାଣି ରଖିବା ଦରକାର ଯେ ଓଡ଼ିଶାରେ ଏବେ ସବୁ ବ୍ଲକ୍ରେ ଆଇଟିଆଇ ସାର୍ଟିଫିକେଟ ବିକ୍ରୀ ହେଉଛି। ଯଦି ବି ସେଭଳି ଆଇଟିଆଇ ଉତ୍ତୀର୍ଣ ଯୁବକଯୁବତୀଙ୍କୁ ଅତିରିକ୍ତ ଦକ୍ଷତା ବିକାଶରେ ସାମିଲ କରାଯାଏ, ସେମାନଙ୍କୁ କର୍ମସଂସ୍ଥାନ ମିଳିବ ତ? କିଏ ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ଦେବ? ସର୍ବଭାରତୀୟ ସ୍ତରରେ ଓଡ଼ିଆମାନେ ନିକମା ବୋଲି ଯେଉଁ ଧାରଣା ବଦ୍ଧମୂଳ ହୋଇଯାଇଛି, ତାକୁ କିଏ ବଦଳାଇବ?
ସାମ୍ବାଦିକ ବୀରେନ୍ ଦାସଙ୍କ ଏକ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତରରେ ଶ୍ରୀ ବାଗ୍ଚୀ କଥାଛଳରେ କହିଛନ୍ତି ଯେ ଠେକୁଆ ଧରିବାର କୌଶଳ ଯିଏ ଜାଣିଛି, ସେ ହାତୀ ଧରିପାରିବ ନାହିଁ। ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହାତୀ ଧରିବାର କୌଶଳ ଶିଖାଇବାକୁ ପଡ଼ିବ। କିନ୍ତୁ ବାଗ୍ଚୀ ମଧ୍ୟ ଜାଣିବା ଦରକାର ଯେ ହାତୀଧରାଳି ମଧ୍ୟ ଠେକୁଆ ଧରିପାରିବ ନାହିଁ। ଆମ୍ଭେ କହିବାକୁ ଚାହୁଁ ଯେ ଠେକୁଆ ଧରାଳି ବଣିଆ ହେଲେ, ହାତୀ ଧରାଳି ହେଉଛି କମାର। ତେଣୁ କେବଳ କମାର ଦକ୍ଷତାର ବିକାଶ କଲେ, ବଣିଆ କାମ କିଏ କରିବ?
ଆଜି ସୁଦ୍ଧା ଓଡ଼ିଶା ଦକ୍ଷତା ବିକାଶ ପ୍ରାଧିକରଣଙ୍କ କୌଣସି Website ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁ ନାହିଁ। ଏପରିକି ଶ୍ରୀ ବାଗ୍ଚୀଙ୍କୁ ଦେଇଥିବା ଇମେଲର ପ୍ରାପ୍ତିସ୍ଵୀକାର ମଧ୍ୟ ସେ ଆଜି ସୁଦ୍ଧା କରି ନାହାନ୍ତି। ‘ଦକ୍ଷତା’ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଶିଷ୍ଟାଚାରର ଏକ ଅଂଶ। ମଣିଷ ପାଖରୁ (ମେସିନ୍ ପାଖରୁ ଆସିଥିବା ଇମେଲର ଉତ୍ତର ଦେବା ଦରକାର ହୋଇନଥାଏ) ଆସିଥିବା ଇମେଲର ଜବାବ ଦିଆଯାଏ ବା ଅତି କମ୍ରେ ପ୍ରାପ୍ତିସ୍ଵୀକାର କରାଯାଏ। ଏହା ଏକ ଗାଣତନ୍ତ୍ରିକ ଆଚରଣ, ଠିକ୍ Website ଭଳି। ସେ ଏକ ଘରୋଇ କମ୍ପାନୀର ସର୍ବେସର୍ବା ଥିବାରୁ ଏହି ଗାଣତନ୍ତ୍ରିକ ଆଚରଣ ଜାଣି ନାହାନ୍ତି। ଏକ ଲାଭକାରୀ କମ୍ପାନୀରେ ଗଣତନ୍ତ୍ର ଆବଶ୍ୟକ ହୋଇନଥାଏ। ମାଲିକଙ୍କ ମୁଣ୍ଡକୁ ଯାହା ଆସିଲା, ତାହା କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହୁଏ। କେବଳ ଯାହା ମାନବାଧିକାରକୁ ଓ ଦେଶର ଆଇନକାନୁନକୁ ସିଧାସଳଖ ଅବମାନନା କରୁ ନଥିବା ଦରକାର। ଗଣତନ୍ତ୍ରରେ ଲୋକଙ୍କଠୁ ପରାମର୍ଶ ନିଆଯାଏ। ସେ କୌଣସି ପରାମର୍ଶ ନନେଇ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ଷେତ୍ରକୁ ଓହ୍ଲାଇବେ ଏବଂ ରାଜ୍ୟ ବାହାରର ବଡ଼ ବଡ଼ କମ୍ପାନୀକୁ ଠିକାରେ ଦେଇଦେବେ। ସେ ନିଜ ତୋଷାମଦିଆମାନଙ୍କୁ ଯଦି ‘ଲୋକ’ ବୋଲି ଭାବୁଥାଆନ୍ତି, ତେବେ ଏହା ଗଣତନ୍ତ୍ରରେ ଏକ ମସ୍ତବଡ଼ ପାଗଳାମି।
ଓଡ଼ିଶାର କମ୍ପାନୀ ବା ସଂସ୍ଥାମାନେ ୫୦ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କିଆ ମୁଣ୍ଡ। ଆଉ ପଚାଶ ପଚାଶ କରି ବାଣ୍ଟିଲେ, ବହୁତ ସଂସ୍ଥାକୁ ସାମିଲ କରି ଝାମେଲାରେ ଫସିବାକୁ ହେବ। ତେଣୁ ୫୦ କୋଟି ଟଙ୍କା ହ୍ୟାଣ୍ଡଲ୍ କରୁଥିବା ରାଜ୍ୟ ବାହାରର ଅନଭିଜ୍ଞ ସଂସ୍ଥାକୁ ଦିଆଯିବ। କାରଣ ସେମାନେ ଭଲ ବଟି ବି ଦେବେ କିରାଣୀ ଠୁ ମନ୍ତ୍ରୀ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ। ଏଇ ବାସ୍ତବତାଗୁଡ଼ିକୁ ଆଗୁଆ ଜାଣିଥିଲେ, ଆପଣଙ୍କ ଭିତରେ ଯଦି କେହି ବିପ୍ଳବୀ ଥିବେ, ନିଶ୍ଚୟ ଏ ରାଜ୍ୟର ସ୍ଵାର୍ଥ ସପକ୍ଷରେ ଆଗକୁ ବାହାରିପାରିବେ। ଘଟଣା ପରେ ବା ଚୋରି ହୋଇଗଲା ପରେ ଚୋରକୁ ଖୋଜି କିଛି ଲାଭ ନାହିଁ। ଯେଉଁଠି ଚୋର ଗ୍ୟାଙ୍ଗ୍ ବସି ଚୋରିର ଯୋଜନା କରୁଛନ୍ତି, ତାହାକୁ ଧରିବା ସପକ୍ଷରେ ଆମେ ଏଭଳି ଲେଖି ଚାଲିଛୁ।
ଦକ୍ଷତାର ଅଭାବ କେଉଁଠି?
(୧) ଓଡ଼ିଶାର ପ୍ରାଶାସନିକ ସ୍ଥାଣୁତା ବି ଦକ୍ଷତା ଅଭାବର ପ୍ରତିଫଳ। ଏହି ସ୍ଥାଣୁତା ଦୂରୀକରଣ ପାଇଁ ସୁବ୍ରତ ବାବୁଙ୍କ ପାଖରେ କିଛି ଗଦ ଅଛି କି? ମାନେ ସେଥିପାଇଁ କ’ଣ ଦକ୍ଷତା ବିକାଶ ରଣନୀତି ଅଛି?
(୨) ଓଡ଼ିଶାରେ ଅଣଓଡ଼ିଆ IAS ଅଧିକାରୀଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ବହୁତ ବଢ଼ିଗଲାଣି। ଓଡ଼ିଶାର ଶାସନ ଓଡ଼ିଆରେ ହେବା ପାଇଁ ଅଧିକାରୀମାନେ ଓଡ଼ିଆରେ କହିବା ଲେଖିବାର ଦକ୍ଷତା ବିକାଶ ପାଇଁ ସୁବ୍ରତ ବାବୁ କାହିଁକି ଭାବି ନାହାନ୍ତି? ସେ କ’ଣ ବୁଝନ୍ତି ଦକ୍ଷତା ବିକାଶ ଅର୍ଥ, ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାର ହତ୍ୟା?
(୩) ସାଧାରଣତଃ OASରୁ ପଦୋନ୍ନତି ପାଇ IAS ହୋଇ ଜିଲ୍ଲାପାଳ ହେଉଥିବା ଚାକିରିଆମାନଙ୍କୁ ନିକମା ବୋଲି ରାଜ୍ୟବାସୀ ବିବେଚନା କରି ଆସିଛନ୍ତି। ଏହାର କୌଣସି ତର୍କବିତର୍କ ବା ପ୍ରମାଣ ଉପସ୍ଥାପନ ଅନାବଶ୍ୟକ। କାରଣ ଏହା ଦଶନ୍ଧି ଦଶନ୍ଧିର ଏକ ସତ୍ୟ। ଉଦାହରଣ ସ୍ଵରୂପ, ଯାଜପୁର ଜିଲ୍ଲାର ନଗଡ଼ା ଗାଆଁର ଅପପୁଷ୍ଟି ଜନିତ ଶିଶୁମଡ଼କ ମାମଲାରେ ସ୍ଥାନୀୟ ଜିଲ୍ଲାପାଳଙ୍କ ନୀରବତା। ସେ ଅଗଷ୍ଟ ମାସରେ ଅବସରଗ୍ରହଣ କରୁଥିବାରୁ ନିଜର ସର୍ଭିସ୍ବୁକ୍, ଗୁପ୍ତ ଚରିତ୍ର ପଂଜିକା ଇତ୍ୟାଦିରୁ ଧୂଳି ଝାଡ଼ିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ। କାରଣ ଏସବୁ ଓକେ ଥିଲେ ଜିପିଏଫ୍, ଗ୍ରାଚୁଇଟି, ପେନ୍ସନ୍ ଇତ୍ୟାଦି ଫଟ୍କିନି ମିଳିଯିବ। ୟାଡ଼େ ଦୁନିଆ ଭାସିଗଲେ କ’ଣ ଯାଉଛି ହୋ!
(୪) ସେହିଭଳି ବ୍ୟବସ୍ଥାପିକା ସ୍ତରରେ ମଧ୍ୟ ଓଡ଼ିଶାରେ ସ୍ଥାଣୁତା ରହିଛି। ଏଇ ଯେମିତି ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେବାରୁ କଳାପତାକା ଅଭିଯାନ ବନ୍ଦ ହେଲା। ସେ କହିଲେ ଯେ ଅଗଷ୍ଟ ୧୫ରୁ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଓଡ଼ିଶାର ଶାସନ ଚାଲିବ। ହେଲେ ଆଜି ସୁଦ୍ଧା କିଛି ବି ଅଗ୍ରଗତି ହୋଇ ନାହିଁ। ଯାହାବି ହେବ ତାହାତ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଏକୁଟିଆ କରିବେନି, ଏଥିପାଇଁ ଅନ୍ୟ ମନ୍ତ୍ରୀ ତଥା ବିଭାଗୀୟ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ଅବଦାନ ଆବଶ୍ୟକ। କିନ୍ତୁ ସେ ଯଦି ଲାଙ୍ଗୁଡ଼ ଜାକିକି ଦଳୀୟ ହାଇକମାଣ୍ଡଙ୍କ ସହ କଥା ହେବେନି, ନିଜ ଆଡ଼ୁ ଆଗ୍ରହର ସହ କିଛି କରିବେନି, ତେବେ ଏହା ରାଜ୍ୟବାସୀଙ୍କ ସହ ଧୋକାବାଜି ନୁହେଁ କି ? ଯଦି ସେହି ଦକ୍ଷତା ଅଭାବର ପୂରଣ ନହେଲା, ଇଏ କାହା ଦକ୍ଷତା ପୂରଣ କରି ଏ ରାଜ୍ୟଟାକୁ ଓଲଟାଇ ପକାଇବେ?
(୫) ଓଡ଼ିଶାର ସାଂସଦମାନଙ୍କର ହିନ୍ଦୀ ଓ ଇଂଲିଶ୍ରେ ଦିପଦ ପ୍ରଭାବଶାଳୀ କଥା କହିବାର ଦକ୍ଷତା ବି ନାହିଁ। ଫଳରେ ସର୍ବଭାରତୀୟ ସ୍ତରରେ ଓଡ଼ିଆ ସାଂସଦମାନଙ୍କର ଖାସ୍ କାଟ୍ତି ନାହିଁ। ତେଣୁ ଏହା ଦ୍ଵାରା କ୍ଷତିଗ୍ରସ୍ତ ହେଉଛି ଓଡ଼ିଶା ମାଆ ବା ଉତ୍କଳ ଜନନୀ। ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତୀୟ ସାଂସଦଙ୍କ ଭଳି ଯେମିତି ପ୍ରଭାବଶାଳୀ ଢଙ୍ଗରେ କହିପାରିବେ, ଅକାଟ୍ୟ ଦାବି ଉପସ୍ଥାପନ କରିପାରିବେ, ସେହି ଦକ୍ଷତା ବିକାଶ ପାଇଁ ସୁବ୍ରତ ବାବୁଙ୍କର କିଛି ଯୋଜନା ଅଛି କି?
(୬) ସେହିଭଳି ବିଧାୟକମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଲେଖିବା, କହିବା ଦକ୍ଷତାର ଘୋର ଅଭାବ ରହିଛି। ଏପରିକି ଗୃହରେ ଶାଳୀନତା ରକ୍ଷା କରିବାରେ ଘୋର ଅଭାବ ରହିଛି। ସଂସଦୀୟ ଆଚରଣ ସମେତ ବିବିଧ ଦକ୍ଷତାର ଅଭାବ ପୂରଣ ପାଇଁ ସୁବ୍ରତ ବାବୁଙ୍କର କ’ଣ ଯୋଜନା ଅଛି? ବାରମ୍ବାର ସୁବ୍ରତ ବାବୁ ଲେଖିବାର ଯୁକ୍ତି ହେଲା ଯେ ସେ ନିଜେ ଯାହା ଭାବିଛନ୍ତି, ତାହାକୁ ହିଁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି। ଏଥିରେ କୌଣସି ଗାଣତନ୍ତ୍ରିକ ପଦ୍ଧତି ଅବଲମ୍ବନ କରାଯାଉନାହିଁ। କାରଣ ଏବେ ସୁଦ୍ଧା କୌଣସି ଗେଜେଟ୍ ବିଜ୍ଞପ୍ତି ବାହାରି ନାହିଁ କି OSDAର କୌଣସି Website ଏବେ ସୁଦ୍ଧା ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ନାହିଁ।
ଏବେ ବି ସମୟ ଅଛି, ସୁବ୍ରତ ବାବୁ ନିଜର ଅହଂକାର ତ୍ୟାଗ କରି ଗଣତନ୍ତ୍ରକୁ ବୁଝନ୍ତୁ, ସରକାର କ’ଣ, ରାଜ୍ୟ କ’ଣ ଓ ରାଷ୍ଟ୍ର କ’ଣ ବୁଝନ୍ତୁ। ସରକାରଟା ଏକ ପ୍ରାଇଭେଟ କମ୍ପାନୀ ନୁହେଁ, ଏହାକୁ ଗଭୀର ଭାବେ ବୁଝନ୍ତୁ। ନିଜର କାତି ଛଡ଼ାନ୍ତୁ। ଗାଣତନ୍ତ୍ରିକ ଢାଞ୍ଚାକୁ ବୁଝନ୍ତୁ। ଆପଣ ଯଦି ଏଇ ଲେଖାଟିର ପ୍ରତିଟି ବାକ୍ୟ ପଢ଼ିଛନ୍ତି, ତେବେ ଏ ରାଜ୍ୟର ଭାଗ୍ୟ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବାରେ ଆପଣ ଜଣେ ସୈନିକ ହୋଇପାରିବେ।
ବନ୍ଦେ ଉତ୍କଳ ଜନନୀ। ଭାରତ ମାତାକୀ ଜୟ।
ବିମଳ ପ୍ରସାଦ, ଭୁବନେଶ୍ଵର, ୯୯୩୭୩୫୩୨୯୩
ବିମଳ ପ୍ରସାଦ, ଭୁବନେଶ୍ଵର, ୯୯୩୭୩୫୩୨୯୩
कोई टिप्पणी नहीं:
एक टिप्पणी भेजें